Powyższe stanowisko zajął Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej w interpretacji indywidualnej z 5 marca 2019 r. (0115-KDIT1-2.4012.8. 2019.1.AW).

Jest to ważna i przede wszystkim korzystna dla podatnika interpretacja w dyskusyjnej w ostatnich miesiącach kwestii stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, będącej pokłosiem  wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej  w sprawie C-605/12 – Welmory.

Od tego czasu polskie organy podatkowe dopuszczają się nadinterpretacji w zakresie oceny przesłanek, których spełnienie wiąże się z posiadaniem stałego miejsca prowadzenia działalności gosp. przez podmioty zagraniczne w Polsce, tj. kryterium stałości działalności i posiadania minimalnego zaplecza personalnego i technicznego. Coraz bardziej restrykcyjne podejście polskich organów w tym zakresie nierzadko skutkowało absurdalnym wręcz stanowiskiem, iż nawet znikoma działalność podmiotu zagranicznego w Polsce generowała stałe miejsce prowadzenia działalności na terytorium kraju. To z kolei rodziło nie mniej absurdalne konsekwencje w praktyce, jak chociażby trudności w ustaleniu adresu stałego miejsca prowadzenia działalności oraz odpowiednio -właściwości miejscowej urzędu skarbowego.

Przytoczona interpretacja prezentuje łagodniejsze i bardziej racjonalne podejście do tematu, co budzi nadzieję na pozytywną zmianę  w przyszłości. 

W omawianym przypadku organ zwrócił uwagę, że sam fakt korzystania z usług magazynowych oraz z usług na materiale powierzonym, nie przesądza automatycznie o posiadaniu stałego miejsca prowadzenia działalności w Polsce. Co więcej, rozstrzygnięcie to znajduje odzwierciedlenie w wyrokach sądów administracyjnych, które prezentują analogiczne stanowisko. Przykładem może tu być wyrok  WSA w Gliwicach z dnia 7 stycznia br., sygn. akt. III SA/Gl 912/18.

Wydaje się, że linia interpretacyjna i orzecznicza nieśmiało zmierza w dobrą stronę, niemniej wciąż brakuje jasno sprecyzowanej definicji stałego miejsca prowadzenia działalności gospodarczej, która pozwalałaby na wypracowanie jednolitej praktyki ze strony polskich organów podatkowych.

Tym samym należałoby zaapelować o odwoływanie się od interpretacji stwierdzających posiadane stałego miejsca opodatkowania w odniesieniu do w/w stanu faktycznego, aby nie zostawiać takich wadliwych interpretacji w obiegu prawnym i aby doprowadzić do ukształtowania się prawidłowej linii interpretacyjnej.